FERENC ŠIMOVIĆ


U prvim poratnim godinama, u vreme zanosa obnove i izgradnje, još uvek istraumatizovani ratnim zbivanjima i povezani zajedničkom nesrećom, ljudi su pokušavali da spoje pokidane niti svog života. Kroz masovna okupljanja obnavljao se i društveni život jednog grada. A u kulturno-muzičkom delu društvenog života Bečeja, značajno mesto zauzima i Ferenc Šimović.
Rođen je 1922. godine, kao peto dete u starobečejskoj radničkoj porodici. Otac mu je bio mlinski radnik, a mati domaćica, koja je mukotrpno odgajala četiri ćerke i sina Ferenca. Urođenu ljubav prema muzici pokazuje već u ranom detinjstvu, mada se u njihovoj porodici, generacijama unazad, niko nije bavio muzikom.
Pošto u to vreme u Bečeju nije postojala muzička škola, pohađao je privatne časove violine kod poznatog pedagoga Ivana Dežea Hevešija. Učiteljsku školu započinje u Beogradu, 1939. godine. Njegov mladalački san, da postane član Beogradskog vojnog orkestra (tada je već svirao i saksofon), nije mu se ostvario – zbog 4 cm! Naime, toliko mu je nedostajalo do 180 cm. visine, što je bio jedan od preduslova za prijem u vojni orkestar. Zato 1940. godine, sa svojim vršnjacima iz učiteljske škole, osniva orkestar zabavne muzike. Zbog bombardovanja Beograda 1941. godine i početka rata, Učiteljsku školu, na kraju, završava u Novom Sadu.
Potpuno se okrenuvši muzici, u Novom Sadu završava srednju muzičku školu, a zatim i dvogodišnji kurs za nastavnika notnog pevanja. U rodni Bečej se vraća 1946. godine i ženi Katicom, koja mu rađa sina Lasla.
Godine 1948. zapošljava se u Nižoj muzičkoj školi u Bečeju, u kojoj predaje časove violine i harmonike. Nekoliko godina predaje muzičko vaspitanje u O.Š. „Zdravko Gložanski“, da bi od 1962-1965. godine obavljao funkciju direktora muzičke škole. Na lični zahtev, 1965. godine, postaje zamenik direktora u O.Š. „Petefi Šandor“.
Osim pedagoškog rada, pomoću koga je obezbedio egzistenciju porodice, on je svoje slobodno vreme posvećivao javim muzičkim nastupima. Nesmirenog karaktera, Šimović je prosto morao da bude neprekidno angažovan, da deluje, da organizuje, tim pre što je muzicirao na gotovo svim instrumentima. Kao nastavnik violine, priređivao je male koncerte u Bečeju. Svirao je i na harmonici, a ovladao je i duvačkim instrumentima. Čoveku satkanom od muzike ni to nije bilo dovoljno, pa je naučio da svira i crkvene orgulje.
Ono što ga je, osim pedagoškog rada i javnih muzičkih nastupa, učinilo poznatim i prihvaćenim, jesu operete. Naime, kao svestrani muzičar, on će pedesetih godina prošlog veka okupiti grupu entuzijasta u Kulturnom domu „Petefi Šandor“. Tu će formirati orkestar za muzičku pratnju i režirati predstave na osnovu opereta Ferenca Lehaka. U duhu onoga vremena, svi su učestvovali na potpuno dobrovoljnoj osnovi. Osim nastupa u Bečeju, u kome su punili dvorane i po dva puta u toku dana, operete su izvođene u okolnim mestima, ali i u Adi, Temerinu, Senti... Zanimljivo je da je u Šimovićevim operetskim predstavama započela karijeru i čuvena operska pevačica Vera Kovač – Vitkai.
U drugoj polovini šezdesetih godina prošlog veka, ovaj zaljubljenik u duvačke instrumente, prihvata da bude dirigent Gradskog duvačkog orkestra. Zahvaljujući svom entuzijazmu i stručnom pristupu, uspeva da u kratkom roku reorganizuje raniji Duvački orkestar Vatrogasnog društva opštine Bečej.
Ostao je veran muzici i „svom“ orkestru sve do smrti, 1994. godine.

Nazad