Dr RADIVOJ MILIN


Bečej je, po svemu sudeći, posle Prvog svetskog rata bio prilično intrigantan grad za naseljavanje. Među mnogim porodicama koje su došle da u njemu žive, bila je i porodica Milin. Ne zna se u kojoj meri je poznata legenda o žutoj vodi uticala na ovu porodicu, ali otac Josif i majka Evica ostaju do kraja života u Bečeju, dok će njihovog sina Radivoja životni put voditi iz mesta u mesto.
Radivoj Milin je rođen u Laliću, 1912. godine. U Bečej završava gimnaziju, kao vrlo zapažen učenik. Zbog toga postaje stipendista Zaklade baronice Eufemije Jović, za studije medicine u Francuskoj, na Fakultetu prirodnih nauka Univerziteta u Nansiju. Prvu godinu studija završava kao najbolje rangiran, osvojivši i nagradu koju je fakultet dodeljivao vrsnim studentima. Nakon toga prelazi u Pariz, ali je, posle završetka druge godine, morao, iz porodičnih razloga, da se vrati u Bečej. Studije nastavlja na Medicinskom fakultetu u Beograd i završava ih 1936. godine. Francuska ga, ipak, nije zaboravila. Godine 1938. dobija stipendiju francuske vlade, da bi specijalizirao histologiju i embriologiju.
Po povratku u zemlju, kraće vreme je radio u Institutu za histologiju i embriologiju Medicinskog fakulteta u Beogradu. Zbog obaveza prema roditeljima, vraća se u Bečej, u kome se 1939. godine ženi Milkom Glavaški. Sklon nauci, on, uporedo sa obavljanjem lekarske prakse u Bečeju, nastavlja svoja eksperimentalna istraživanja. Sin Josif se rađa 1943. godine. Posle oslobođenja Bečeja, 1944. godine, obavlja dužnost upravnika vojne bolnice koja je tada postojala u Bečeju, da bi dve godine kasnije radio kao šef Sreske sektorske ambulante u Bečeju.
Po prirodi skroman, tih i radan čovek, dokazane visoke stručnosti, bio je pozvan u Sarajevo, u kome će raditi i narednih dvadeset godina (1949-1961), kao profesor Medicinskog fakulteta. Takođe po pozivu, 1961. godine prelazi u Novi Sad, kao šef Katedre za histologiju i embriologiju na Medicinskom fakultetu. U dva mandata je bio dekan Medicinskog fakulteta, kao i direktor Instituta za univerzitetsku nastavu. Penzionisan je 1980. godine, ali time ne gubi dodir sa strukom. Postao je urednik Zbornika Matice srpske za prirodne nauke. U Matici srpskoj je od 1979-1991. godine bio potpredsednik.
Umro je 1996. godine, u Novom Sadu, ostavljajući neizbrisiv trag u medicinskoj nauci.
Bio je član i stranih medicinskih uduženja, Društva anatoma Francuske, Engleskog kraljevskog društva za medicinu, ali i član SANU.
Za svoj rad dobio je i veliki broj priznanja, a među njima: Nagradu AVNOJ-a, Sedmojulsku nagradu Republike Srbije, Oktobarsku nagradu Novog Sada i druge. Dodeljeno mu je i visoko francusko priznanje - Ordre des Palmes académiques.

Nazad