JOVAN DŽAKULIN


Nakon Drugog svetskog rata i poratne nemaštine, u novim društveno-političkim okolnostima, Bečeju i opštini Bečej biće potrebno dosta vremena da krene putem oporavka i prosperiteta.
Preokret se desio sedamdesetih godina prošlog veka, kada su nikle brojne fabrike, a vredi ih pomenuti: fabrika za doradu semena, fabrika stočne hrane, fabrički kompleksi „Sojaprotein“, „Karbodioksid“, fabrika obuće „Nova moda“, „Fasadna opeka“, pogoni „Fadipa“, pogoni „Flore“ sa hladnjačom i fabrika sušenog povrća „Bag“, u Bačkom Gradištu. To je bio period izgradnje i asfaltiranja većine puteva koji su našu opštinu povezali sa Novim Bečejom, Srbobranom, Bačkom Topolom i Žabljem. Pored ovoga, izgrađena je bar polovina stambenog fonda u društvenoj svojini.
Ovakav nagli razvoj doveo je opštinu Bečej na peto mesto u Vojvodini, po ekonomskoj razvijenosti!
A predsednik Opštine Bečej, baš u to vreme, od 1973-1979. godine, bio je Jovan Džakulin.
Rođen je u Bečeju, 1926. godine, kao sin Georgija i Ružice, rođene Glavaški, oboje zemljoradnika. Bio je jedino muško dete, pored triju sestara, Julijane, Sofije i Jovanke. Posle završene gimnazije, nakon Drugog svetskog rata, u Beogradu studira veterinu i diplomira 1953. godine. Očito vezan za mesto rođenja, vraća se u Bečej i zapošljava se u Veterinarskoj stanici, kao terenski veterinar. Zahvaljujući znanju i iskustvu koje je stekao tokom godina, postao je veterinarski inspektor, a zatim i načelnik inspektorskih poslova u skupštini Opštine Bečej. Sa ovog položaja i postaje predsednik bečejske opštine, da bi do penzionisanja 1986. godine, bio zamenik generalnog direktora PIK „Bečej“.
Tokom svog „gradonačelnikovanja“ je, kako kažu, bio „timski igrač“. Umeo je da u radnoj nedelji u svojoj kancelariji po nekoliko puta okuplja direktore javnih i privrednih preduzeća, i da ih upita: „Šta danas, 30. juna 1975. godine, može da se uradi za Bečej?“ Dan ili dva kasnije, ponovo bi ih pozivao i postavljao isto pitanje. Bio je, u svakom smislu, osvedočeni lokal-patriota.
Jovana Džakulina nije interesovao samo privredni, već i kulturni, i sportski život grada kojim je upravljao, pa je i u ove oblasti dosta ulagano. Sam je, lično, bio jedan od inicijatora adaptacije zgrade gradskog pozorišta, koje je baš tih godina dobilo sadašnji izgled. U znak zahvalnosti, iz ove kuće je dobio trajnu („zlatnu“) karticu za sve predstave i priredbe koje su se odvijale u Bečeju.
Ovaj bivši aktivni fudbaler i hokejaški golman, posvećivao je pažnju i sportu i sportskim manifestacijama, pa je, između ostalog, inicirao i održavanje Jugoslovenskih moro-trka ulicama Bečeja.
Za svoj rad dodeljena su mu i zaslužena priznanja, pa je odlikovan Ordenom za rad i „nagradom 8. oktobar“.
Kad je to bilo potrebno bio je, kažu, „pomalo drčan“, samo da bi stigao do konkretnog i praktičnog ostvarenja postavljenih ciljeva. Bez sumnje, zajedno sa saradnicima, iskoristio je povoljne prilike u državi tih sedamdesetih godina i uradio mnogo za sam grad, i opštinu Bečej.
Uspeh ga nije poneo. Bio je komunikativan, pristupačan i pomagao je svakog, držeći se date reči. Sa porodicom, ženom Nadeždom i sinom Sinišom, živeo je skromno, u dvosobnom, društvenom stanu. Umro je 2003. godine.
O svom saradniku Jovanu Džakulinu s poštovanjem govori i Janoš Ileš, tadašnji predsednik Izvršnog veća Skupštine opštine Bečej:
„Predsednik Jovan Džakulin je bio radan, dobar i pristupačan. Bio je precizan, na poslu tačan i zahtevao je to od svojih saradnika. Bio je otvoren i uvek spreman za dogovor. Učestvovao je u radu Izvršnog veća Skupštine opštine i doprinosio svojim autoritetom da Skupština donete odluke efikasno razmatra. Ako to nije išlo, zvao bi članove Izvršnog veća, ostale saradnike, i, po potrebi, direktore preduzeća na konsultacije i usaglašavanje stavova. Svojom doslednošću, u stavovima, doprineo je da se dođe do najboljeg rešenja u Skupštini opštine. Od svojih saradnika tražio je iskrenost – nije voleo okolišanje, nego je tražio pravi odgovor.“

Nazad