MIHAJLO - MIŠA PEJOVIĆ


Iz „Knjige utisaka“, 28. maja 1988. godine: „Praznik za oči, ugođaj za dušu, to je vaš park, to je dokaz šta mođe učiniti ljubav i pravi ljudi na pravom mestu. Posebno impresionira da je tolika raznolikost rođena u ravnici, što još više naglašava lepotu parka, ali i lepotu duha njegovih entuzijasta. Bečej, kolektiv O.Š. ‘Moše Pijade’ iz Beograda, direktor škole, Nada Pavićević“.
Bez obzira na to da li su se impresije posetilaca, kao ova, odnosile na sam Goranski park, kao celinu, ili direktno na mlade gorane, one su upućivale na jednu ličnost – Mihajla Mišu Pejovića.
Sve je počelo 1969. godine kada je tadašnji lovno-šumarski inspektor Mihajlo Miša Pejović odlučio da, uz podršku Skupštine opštine Bečej, podigne rasadnik pored Tise, na površini od 12 hektara. Prezirući sve izvikane akcije koje najčešće završe kao Potemkinova sela, krenuo je u ostvarivanje svoje ideje. Uspeo je da animira decu, prosvetne radnike, školsku omladinu i mnoge građane i od roku od nekoliko meseci pripremio je za sadnju brojnih vrsta ceo kompleks, koji je, inače, bio zapušten, obrastao trskom i drugim šibljem.
Tada se Mihajlo Pejović okrenuo deci i omladini, svojim budućim goranima. Nastale su godine zanosa i oduševljenja. Tokom te, 1969. i sledeće godine, učenici svih bečejskih osnovnih i srednjih škola, zajedno sa svojim učiteljima i nastavnicima, uključili su se u ostvarivanje plemenite zamisli: da ceo kompleks postane učionica pod vedrim nebom. A njen krajnji cilj će biti – Goranski park, onaj i onakav kakav je na početku naše priče.
Svaka osnovna i srednja škola je dobila parcelu, označenu tablom sa nazivom škole. Te parcele su, opet, bile izdeljene na manje celine, prema broju odeljenja u nekoj školi, takođe označene tablicama za svaku godinu i razred u školi. Početkom sedamdesetih godina odvijale su se učeničke radne akcije u rasadniku, obično subotom pre podne. Ubrzo je svako odeljenje u svakoj školi imalo svoju malu „zelenu“ ulicu.
Oni koji su imali alat u kući, donosili su ga sa sobom. Oni koji nisu, dobijali su alatke od domara, karakteristično u crveno obojene drške, tek da se zna čije su. Mlade ruke su plevile, okopavale, ravnale oko sadnica, pa ih pažljivo spuštale u pripremljene rupe. A Mihajlo Pejović ih je obilazio, hrabrio, hvalio i podsticao, pričajući im da deca i priroda treba da rastu zajedno. Za sve njih je postao „čika Miša“.
Ne bi Miša Pejović bio ono što jeste, da nije imao stalnu potrebu da rasadnik oplemenjuje novim i što raznovrsnijim sadnicama. Najveći broj njih donosio je iz Slovenije. Deo ovih sadnica iskorišćen je za podizanje više od sto hektara parkovskih površina na raznim lokalitetima, više hektara lovnih remiza, skupina drveća, šumaraka, poljozaštitnih pojaseva, uličnih drvoreda... Tako je Bečej, posle Sombora, postao najzeleniji grad u Vojvodini.
Prve impresije posetilaca u „Knjizi utisaka“ pojavljuju se već 1973. godine, četiri godine po osnivanju rasadnika. U dnevnim listovima „Politika“, „Dnevnik“, kao i u časopisu „Dobro jutro“ objavljuju se prvi pohvalni tekstovi.
Rasadnik vremenom prerasta u „Goranski park“. Sadnice platana, lipa, javora, crnog i belog bora, srče, jele, Pančićeve omorike i drugog rastinja, darivale su iz godine u godinu sve veći hlad.
Zajedno sa domarom Vasom Ranđelovićem, šumskim inženjerom Blažom Vučkovićem i radnicima, čika Miša je nastavio svoju misiju, radeći već od šest časova ujutru, zimi, i leti. I dalje je održavao park i zalivni sistem kojim je ceo park bio pokriven. Obilazio je Bečej i okolinu, da vidi gde se šta može zasaditi. Njegovi nekadašnji saradnici pričaju da je bila upadljiva njegova vrednoća, disciplina, principijelnost, red, rad i disciplina. Ništa nije bilo prepušteno improvizaciji, a radilo se, kako kažu: „Baš, baš“. Kad je to bilo potrebno, radilo se i subotom i nedeljom.
Krajem sedamdesetih, i tokom osamdesetih, Goranski park je postao omiljena destinacija mnogobrojnih ekskurzija, bilo đačkih, bilo tadašnjih kolektiva, ali i odredište pojedinaca ili turističkih grupa iz cele Jugoslavije. Verovatno je bio u pravu jedan posetilac koji je u „Knjizi utisaka“ zapisao: „Goranski park, to je biser kraj Tise“.
Postoji još uvek knjiga „Drvo solidarnosti“, kao podsetnik na te godine. U nju su se, prilikom posete, upisivale razne delegacije iz cele bivše Jugoslavije, kao i inostrane delegacije. Tu su zapisane impresije posetilaca iz Jemena, Poljske, bivšeg SSSR-a, Mađarske, Turske... Običaj je bio da svaka delegacija, domaća ili strana, zasadi jedno drvo – Drvo solidarnosti.
Za celokupni doprinos svome gradu dobio je brojna društvena priznanja: Oktobarsku nagradu grada Bečeja, Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom, Orden rada sa srebrnim vencem i druga.
Mihajlo Pejović je rođen 24. januara 1924. godine u selu Zašlje, kod Bitolja, u Makedoniji, od oca Sime i majke Blaginje. Godine 1931. porodica se doseljava u Bečej. Posle završene osnovne škole u Bečeju, upisuje srednju šumarsku školu, prvo u Kraljevu, a potom prelazi u Sombor, gde je i maturirao. Na osnovu tadašnje tzv. „planske raspodele kadrova“, raspoređen je na rad u Negotin, a zatim u Šumarsko gazdinstvo u Somboru.
U Bečej se vraća 1960. godine i obavlja poslove vezane za svoju struku. Od 1969. godine do penzionisanja, potpuno se posvećuje proizvodnji rasada, Goranskom parku i ozelenjavanju velikih kompleksa na području opštine Bečej.
Mihajlo Pejović je otišao u penziju 1990. godine, a umire godinu dana kasnije. Sa ženom Julkom imao je dva sina, Simu i Pericu.
Gradu je ostavio rapsodiju u zelenom, spomenik koji nastavlja da raste i diše.

Nazad